Hoe is het voor jou om hulp te vragen? Of om hulp te accepteren als je deze krijgt zonder dat je erom hebt gevraagd? Voor mij is hulp vragen, krijgen en accepteren nog altijd een uitdaging. Ik weet dat hulp mij verder brengt, maar al van kinds af aan zit het in mij dat ik graag dingen zelf wil doen en uitzoeken. Ik had op 2 jarige leeftijd zelfs al een zelfbedacht woord om andere te laten weten dat ik het zelf wilde doen. Wanneer ik vevelee zei wist iedereen genoeg. Ik besefte een aantal weken geleden weer eens dat hulp in je persoonlijke ontwikkeling ontzettend belangrijk is.

Ik vind het belangrijk om mijzelf te kunnen zijn. Dat is is iets wat iedere keer weer terug komt in mijn leven, want ik vind het belangrijk. Soms vind ik dat ook lastig. Je kunt pas jezelf zijn als je weet wie je bent. Ik kwam daar pas in mijn volwassen leven achter. En nu mag ik anderen helpen om de verbinding met zichzelf te voelen. Ik voel wanneer ik dichtbij mijzelf sta en ik voel wanneer de verbinding met mijzelf minder goed te voelen is.

Als ik voel dat ik verder van mijzelf af sta, lukt het mij tegenwoordig wel om weer dichterbij mijzelf te komen. Dat doe ik door meditatie of een (bos)wandeling. Maar soms heb ik even iemand anders nodig die mij helpt. Ik heb een paar weken geleden zelf een healing gekregen. En die hulp, dat cadeautje, die healing was precies wat ik op dat moment nodig had. Ik voel daardoor dat ik weer helemaal bij mijzelf ben, mijn hart gloeit en ik zit weer vol energie.

Hulp vragen is niet altijd makkelijk. Door die hulp wel te vragen of door hulp aan te nemen maak je het jezelf uiteindelijk wel veel makkelijker. 

Voel jij je weleens eenzaam, alleen of onbegrepen? Kun jij hulp gebruiken in jouw persoonlijke ontwikkeling?